در مقالات پیشین گذری کوتاه به دستور df زدیم، در این مقاله با optionهای hT- و i- آشنا خواهیم شد.همچنین اطلاعات جدول های خروجی را بررسی می‌کنیم.
با دقت به اطلاعات تصویر بالا نگاه کنید…
نکته حائز اهمیت اینکه به خاطر داشته باشید که تعداد inodeها در یک فایل لینوکس به ۲ فاکتور: نوع فایل سیستم و میزان فضای آن فایل بستگی دارد. تعداد فایل ها در یک پارتیشن به تعداد inodeها در آن پارتیشن مرتبط است.
اعمال دستور df -i
در ستون:
دوم کل inodeهای پارتیشن را به ما نمایش می‌دهد.
سوم inodeهای استفاده شده در آن را پارتیشن را نشان می‌دهد.
چهارم inodهای استفاده نشده آن را پارتیشن را نمایش می‌هد.
بنابراین برای مثال در پارتیشن mountشده به دایرکتوری (mount point) “run/” تعداد حداکثر فایلی که میتوانیم داشته باشیم برابر با ۱۰۱۰۴۵۷ عدد است. تعداد فایل های موجود در این پارتیشن ۱۱۹۸ فایل است.تعداد فایل هایی که میتوانیم در این دایرکتوری ایجاد کنیم برابر ۱۰۰۹۲۵۹ است.
با ترکیب تحلیل ها خروجی این دستور با اطلاعات خروجی از دستور df -hT می توانی دریابیم:
تعداد فایل هایی که میتوانیم در اینmount point داشته باشیم ظرفیتی برابر با ۷۸۸M دارند. و ۱۱۹۸ نود‌های used ظرفیتی معادل ۲M را اشغال کرده‌اند.
دو mount point “/” و “run/”با توجه به اختلاف فاحش سایز کلی اما در تعداد inodeها آنچنان تفاوتی ندارند و دلیل این امر این است که نوع فایل سیستم این دو با هم متفاوت است.
از اطلاعات درون دایرکتوری /dev نیز میتوانیم اطلاعاتی در مورد تعداد پارتیشن های primary و extendedداشته باشیم.
برای مثال به دلیل وجود دو واژه sda و sdb درمی‌یابیم که این سیستم دارای ۲ دیسک سخت افزاری است. دیسک sda دارای دو پارتیشن و دیسک sdb درای ۱ پارتیشن است.
مبحث پارتیشن بندی همچنان ادامه دارد و هنوز تمام نشده بنابراین منتظر مقالات بعدی مجموعه باشید…
