Name Resolution چیست ؟

Name Resolution چیست ؟

به پروتکل هایی که برای تبدیل کردن آدرس های عددی مثل IP به اسامی قابل درک انسان استفاده می شوند پروتکل های Name Resolution گفته می شود که در اینجا از NetBIOS و DNS به عنوان دو پروتکل Name Resolution بسیار پر کاربرد یاد می کنیم.

عملیات Name Resolution با استفاده از پروتکل DNS :

فرض کنید درخواست وب سایت www.google.com را در مرورگر کامپیوتر وارد میکنیم.

مرحله ۱ : در ابتدا عبارت www.google.com با نام اصلی سیستم چک میشود در صورتی که این دو با یکدیگر تطابق نداشته باشند وارد مرحله ی دوم میشود.

مرحله ۲ : آدرس www.google.com با اطلاعات موجود در فایل hosts مقایسه میشود. در صورتی که با این اطلاعات تطابق نداشته باشد وارد مرحله سوم میشود.

مرحله ۳ : در این مرحله آدرس www.google.com در حافظه ی DNS Cache جست و جو میشود. در صورتی که این آدرس در حافظه ی DNS Cache نیز موجود نباشد وارد مرحله ی چهارم میشود.

مرحله ۴ : درخواست ما به سمت DNS Server ای که IP آن از قبل بر روی سیستم مشخص شده است ارسال میگردد.

عملیات Name Resolution با استفاده از پروتکل NetBIOS :

فرض کنید درخواست وب سایت www.google.com را در مرورگر کامپیوتر وارد میکنیم.

مرحله ۱ : در ابتدا عبارت www.google.com با نام اصلی سیستم چک میشود در صورتی که این دو با یکدیگر تطابق نداشته باشند وارد مرحله ی دوم میشود.

مرحله ۲ : آدرس www.google.com با اطلاعات موجود در فایل LM Host مقایسه میشود ( چیزی شبیه به فایل hosts در DNS ). در صورتی که با این اطلاعات تطابق نداشته باشد وارد مرحله سوم میشود.

مرحله ۳ : در این مرحله آدرس www.google.com در حافظه ی Local Wins Cache جست و جو میشود ( چیزی شبیه به حافظه ی DNS Cache ). در صورتی که این آدرس در حافظه ی Local Wins Cache نیز موجود نباشد وارد مرحله ی چهارم میشود.

مرحله ۴ : درخواست به سمت Wins Server ارسال میگردد.

نکته!!! پروتکل NetBIOS یک پروتکل بسیار قدیمی است که در حال حاضر هیچ کاربرد جهانی و اینترنتی ندارد.

نکته!!! پروتکل DNS به صورت یک Role در ویندوز سرور وجود دارد در حالی که پروتکل NetBIOS به صورت یک Feature در ویندوز سرور موجود میباشد.

Host Name : در ساختار نامگذاری DNS ، از یک سرور به عنوان سرور مرکزی برای نامگذاری سیستم ها استفاده میشود و دارای یک ساختار سلسله مراتبی و موروثی است و این امکان را به شبکه های بزرگ می دهد که براحتی و بدون به وجود آمدن تداخل در نامگذاری کامپیوترها آنها را نامگذاری کنند. DNS در واقع یک سرور است و ساختار نامگذاری که بر مبنای آن سیستم ها را نامگذاری می کند به عنوان FQDN یا Fully Qualified Domain Name شناخته می شود و ذاتا برای شبکه های بسیار بزرگ و اینترنت طراحی شده است. همانطور که ما در پروتکل NetBIOS اسامی کامپیوترها را به عنوان NetBIOS Name می شناسیم در پروتکل DNS آنها را به عنوان Host Name  می شناسیم. به بیان ساده تر هنگام استفاده از پروتکل DNS به سیستمی که در شبکه کار میکند Host میگوییم و به نامی که بر روی این سیستم قرار گرفته میشود Host Name گفته میشود.

نکته!!! به اسم های DNS ای FQDN یا اسم های خود تعریف میگویند.

NetBIOS Name :NetBIOS Name  نامی است که از طرف خود سیستم به یک کامپیوتر داده می شود تا به وسیله ی آن توسط سایر سیستم ها در یک شبکه ی محلی شناسایی شود.  اسامی که برای کامپیوترها در این ساختار نامگذاری در نظر گرفته می شود حداکثر می تواند ۱۶ کاراکتر باشد که ۱ کاراکتر آن نیز به عنوان کاراکتر کنترلی جدا شده و در نهایت می توان تنها از ترکیب ۱۵ کاراکتر اسم کامپیوترهای شبکه خود را ایجاد کرد که البته این امر باعث محدودیت ایجاد اسامی در شبکه ها می شود.