مقدمه :
در جلسه گذشته به بررسی معنی و مفهوم Routing پرداختیم و با چگونگی انتقال بسته ها در یک شبکه ی LAN و بین شبکه ها آشنا شدیم. همچنین دانستیم که برای انتقال بسته ها بین شبکه های مختلف میبایست از روترها استفاده کنیم.
به طور کلی روتر ها دو وظیفه ی اصلی دارند که در زیر به بررسی هر کدام از آن ها میپردازیم.
ساخت Routing table :
همان طور که در جلسات قبل خواندیم هر روتر دارای تعدادی Interface حقیقی و مجازی است. از جمله Interface های حقیقی میتوان به کابل ، وایرلس ، فیبر نوری ، ارتباطات سریال و … اشاره نمود. Tunnel ها ، VPN و … نیز از انواع Interface های مجازی به حساب می آیند.
Routing table جدولی است که روتر با استفاده از آن میتواند دریابد که برای رسیدن به هر NetID از کدام یک از Interface های خود باید خارج شود.
Forwarding :
بسته هایی که وارد روتر میشوند دارای آدرس مبداء و مقصد مشخصی میباشند. روتر موظف است که NetID مربوط به آدرس مقصد بسته را در Routing table جست و جو کند. سپس با توجه به اطلاعاتی که از این جدول به دست می آورد ، بسته را از Interface مناسبی خارج کرده و به سمت مقصد خودش ارسال نماید. این عمل را Forwarding مینامیم.
انواع روش های ساخت Routing table در روتر میکروتیک :
Routing table ها به دو صورت ساخته میشود که در زیر به هر یک از آن ها اشاره میکنیم.
Static :
در روش Static ، مدیر شبکه وارد تنظیمات روتر شده و خود به شخصه این جدول را طراحی و ایجاد میکند. وی باید آگاهی و دید کاملی نسبت به شبکه ی خود و سایر شبکه ها (شبکه هایی که قصد ارتباط با آن ها را دارد) داشته باشد. چراکه خود به تنهایی باید مشخص کند که بسته ها برای رسیدن به هر NetID خاص از طریق کدام Interface باید خارج شوند.
Dynamic :
در این روش روتر ها به صورت خودکار Routing table ها را ایجاد میکنند. این روش خود به دو دسته تقسیم میشود که در زیر به شرح آن ها میپردازیم.
- Connected route : فرض کنید بر روی پورت شماره ۱ روتر IP: 192.168.10.1/24 و بر روی پورت شماره ۲ آن نیز IP:192.168.20.1/24 تنظیم شده باشد. روتر NetID مربوط به این دو IP را به همه ی پورت های روتر معرفی میکند. برای مثال همه ی آن ها میدانند که برای رسیدن به NetID:192.168.10.0/24 باید از پورت شماره ۱ عبور کنند.
به عبارت دیگر روتر به صورت خودکار بین همه ی پورت های خود Route ایجاد میکند. به چنین Route هایی Connected route میگوییم.
- Routing protocol : در واقع روتر هایی که از Routing protocol ها برای مسیریابی استفاده میکنند، NetID های مربوط به خود را به بقیه معرفی میکنند و بدین ترتیب سایر شبکه ها متوجه خواهند شد که هر NetID به کدام روتر تعلق دارد.
برای مثال فرض کنید که شبکه ی ۱۹۲٫۱۶۸٫۱۰٫۰/۲۴ به پورت شماره ۱ و شبکه ی ۱۹۲٫۱۶۸٫۲۰٫۰/۲۴ به پورت شماره ۲ روتر متصل هستند. در چنین شرایطی اگر روتر ها از Routing protocol ها استفاده کنند ، این دو NetID را به همه ی شبکه های اطراف خود معرفی میکنند.
OSPF ، RIP و … از انواع Routing protocol ها محسوب میشوند.
نکته!!!
شبکه و سیستم هایی را که تحت یک Administrative domain عمل میکنند و سیاست گذاری ها و قوانین آن ها تنها توسط یک شرکت یا یک مجموعه ی خاص اعمال شده است را یک Autonomous system (سیستم خود مختار) مینامیم. برای مثال شبکه ی اداره ی برق در ایران یک AS مجزا به حساب می آید.
Routing protocol ها خود به دو دسته ی کلی تقسیم میشوند که در زیر به بررسی آن ها میپردازیم.
IGP : پروتکل های مسیریابی که در یک AS کار میکنند در دسته ی Routing protocol های IGP (Interior Gateway Protocol) قرار میگیرند. OSPF، RIP و … از انواع Routing protocol های IGP محسوب میشوند.
EGP : پروتکل های مسیریابی که AS های مختلف را به یکدیگر وصل میکنند در دسته ی Routing protocol های EGP (Exterior Gateway Protocol)قرار میگیرند. BGP (Border Gateway Protocol) تنها Routing protocol مربوط به دسته ی EGP میباشد. با استفاده از این Routing protocol میتوانیم شبکه های بزرگتر را در سطح جهانی ایجاد کنیم.
