جلسه نهم : مبانی اولیه آدرس دهی پروتکل اینترنت یا IP Routing
در این قسمت با مبانی IP Routing آشنا خواهیم شد . پرتوکل IP آدرس ها را برای انتقال بسته ها در شبکه تعریف می کند. در ابتدا ، هر دستگاهی که از TCP/IP استفاده می کند (هر میزبان TCP/IP ) به یک آدرس منحصر به فرد نیاز دارد تا بتواند در شبکه شناسایی شود . IP همچنین نحوه گروه بندی آدرس ها را ( درست مانند سیستم پستی که آدرس ها را بر اساس کدهای پستی (مانند کد های پستی در ایالات متحده) گروه بندی می کند) تعریف می کند .
برای درک اصول اولیه ، شکل ۱ که وب سرور لری و مرورگر وب Bob به همراه IP های آنها نشان می دهد را بررسی کنید .
توجه داشته باشید که شکل بالا برخی از آدرس های IP نرا نشان میدهد ، هر آدرس IP دارای چهار عدد است که با فاصله از هم جدا می شوند. در این مثال ، لری از آدرس IP 1.1.1.1 و Bob از ۲٫۲٫۲٫۲ استفاده می کند. این سبک از اعداد را dotted-decimal notation (DDN) می نامند . پس شکل بالا سه گروه آدرس را نشان می دهد. در این مثال ، همه آدرس های IP که با ۱ شروع می شوند باید در بالا سمت چپ باشند ، همانطور که در شکل بصورت ۱٫__.__.__. نشان داده شده است. همه آدرسهایی که با ۲ شروع می شوند باید در سمت راست باشند ، همانطور که به صورت ۲٫__.__.__. نشان داده شده است. در نهایت ، همه آدرس های IP که با ۳ شروع می شوند باید در پایین شکل باشند.
علاوه بر این ، شکل ۱ نمادهایی را معرفی می کند که نشان دهنده IP روترها هستند. روترها دستگاه های شبکه ای هستند که قسمت های شبکه TCP/IP را به منظور مسیریابی (حمل و نقل) بسته های IP به مقصد درست به هم متصل می کنند. روترها معادل کارهایی را که هر سایت اداره پست انجام می دهد انجام می دهند . ( یعنی بسته های IP را در اینترفیس های فیزیکی مختلف دریافت می کنند ، بر اساس آدرس IP موجود در بسته تصمیم گیری می کنند و سپس بسته فیزیکی را از طریق اینترفیس شبکه ارسال می کنند).
